Rządowe Centrum Bezpieczeństwa jako podmiot współpracy międzynarodowej

Rządowe Centrum Bezpieczeństwa (RCB) – zgodnie z ustawą o zarządzaniu kryzysowym – ma określone zadania odnośnie do współpracy międzynarodowej. Art. 11, ustęp 2 (punkty 6, 7 i 8) tej ustawy stanowią, iż do zadań Centrum należy:

  • współdziałanie z podmiotami, komórkami i jednostkami organizacyjnymi Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej oraz innych organizacji międzynarodowych, odpowiedzialnych za zarządzanie kryzysowe i ochronę infrastruktury krytycznej;
  • organizowanie, prowadzenie i koordynacja szkoleń i ćwiczeń z zakresu zarządzania kryzysowego oraz udział w ćwiczeniach krajowych i międzynarodowych;
  • zapewnienie obiegu informacji między krajowymi i zagranicznymi strukturami zarządzania kryzysowego.

Tak więc współpraca z NATO i UE, a także państwami partnerskimi tych organizacji, zajmuje ważne miejsce w międzynarodowej działalności RCB, aczkolwiek Centrum rozwija w różnej formie kontakty także z innymi instytucjami europejskimi, jak np. Organizacją ds. Zakazu Broni Chemicznej (OPCW), a ponadto dwustronnie z państwami sąsiedzkimi.

Współpraca w ramach NATO

Zarządzanie kryzysowe (Crisis Management – CM)  jest jednym z trzech fundamentalnych elementów w polityce bezpieczeństwa Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego – obok obrony kolektywnej i współpracy na rzecz bezpieczeństwa.  Jest rozumiane bardzo szeroko. Rola NATO w tej dziedzinie obejmuje całe spektrum działań: od operacji o charakterze wojskowym, stabilizacyjnym i pokojowym po ochronę ludności przed skutkami klęsk naturalnych i katastrof technicznych, a także pomoc humanitarną. Pod pojęciem operacji reagowania rozumie się wszystkie możliwe operacje mogące wynikać zarówno z artykułu 5 Traktatu Waszyngtońskiego o obronie kolektywnej jak również nie wynikające  z tego zapisu (Article 5 and Non-Article 5).  Zarządzanie kryzysowe zakłada jak najskuteczniejsze wykorzystanie zasobów i zdolności wojskowych jak też nie-wojskowych. Obejmuje planowanie cywilne (Civil Emergency Planning – CEP), współpracę cywilno-wojskową, a także zarządzanie skutkami (Conseqence Management). Dzięki temu można reagować na różnorodne zagrożenia i przezwyciężać różnego typu sytuacje kryzysowe. Proces zarządzania kryzysowego w ujęciu NATO-wskim obejmuje sześć faz: Indications and Warning (oznaki sytuacji kryzysowej i ostrzeganie), Assessment (ocena), Response Options Development (dobór opcji reagowania), Planning (planowanie), Execution (wykonanie) oraz Transition (stadium przejściowe).

Zobacz więcej

 

Współpraca w ramach Unii Europejskiej

Podstawą systemu zarządzania kryzysowego Unii Europejskiej (UE) jest stwierdzenie „nie każdy dla siebie, ale wszyscy dla wszystkich”. Instytucje unijne (Komisja Europejska, Sekretariat Generalny Rady UE, Europejska Służba Działań Zewnętrznych) pełnią tu rolę wspomagającą. Strategia UE zakłada współpracę instytucji Unii, państw członkowskich oraz wspólne zaangażowanie różnych instrumentów. Zakres współpracy obejmuje przede wszystkim wymianę informacji i danych w zakresie zapobiegania, przygotowania, reagowania, rozwoju i odbudowy po sytuacjach kryzysowych.

Zobacz więcej