W dn. 26.06 2009 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy z dn. 26. kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym. Teraz ustawa zostanie skierowana do Senatu.
Znowelizowana ustawa określa definicję zarządzania kryzysowego, rozumianego jako działalność organów administracji publicznej będąca elementem kierowania bezpieczeństwem narodowym, która polega na zapobieganiu sytuacjom kryzysowym, przygotowaniu do przejmowania nad nimi kontroli w drodze zaplanowanych działań, reagowaniu w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowych, usuwania ich skutków oraz odtwarzaniu zasobów i infrastruktury krytycznej. Ustawa przewiduje ponadto tworzenie Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego oraz wojewódzkich, powiatowych i gminnych planów zarządzania kryzysowego, obejmujących wszystkie 4 fazy zarządzania kryzysowego oraz problematykę ochrony infrastruktury krytycznej.

Sytuacja kryzysowa została zdefiniowana w ustawie jako sytuacja wpływająca negatywnie na poziom bezpieczeństwa ludzi, mienia w znacznych rozmiarach lub środowiska, wywołująca znaczne ograniczenia w działaniu właściwych organów administracji publicznej ze względu na nieadekwatność posiadanych sił i środków. Ustawa określa także ochronę infrastruktury krytycznej, rozumianej jako wszelkie działania zmierzające do zapewnienia funkcjonalności, ciągłości działań i integralności infrastruktury krytycznej w celu zapobiegania zagrożeniom, ryzykom lub słabym punktom oraz ograniczenia i neutralizacji ich skutków oraz szybkiego odtworzenia tej infrastruktury na wypadek awarii, ataków oraz innych zdarzeń zakłócających jej prawidłowe funkcjonowanie. Ustawa rozszerza także zakres definicji planowania cywilnego, rozumianego w ustawie jako całokształt przedsięwzięć organizacyjnych mających na celu przygotowanie administracji publicznej do zarządzania kryzysowego oraz zmienia zakres planowania cywilnego. Wprowadza ponadto cykl planowania cywilnego, rozumiany jako okresowe realizowanie etapów, umożliwiających weryfikację i urealnienie przyjętych rozwiązań.

Zgodnie z ustawą Rada Ministrów przyjmuje Narodowy Program Ochrony Infrastruktury Krytycznej, którego celem jest stworzenie warunków do poprawy bezpieczeństwa infrastruktury krytycznej poprzez określenie narodowych priorytetów, celów, wymagań oraz standardów, służących zapewnieniu sprawnego funkcjonowania infrastruktury krytycznej. Narodowy Program Ochrony Infrastruktury Krytycznej określa także szczegółowe kryteria, pozwalające wyodrębnić obiekty, instalacje, urządzenia i usługi wchodzące w skład systemów infrastruktury krytycznej, biorąc pod uwagę ich znaczenie dla funkcjonowania państwa i zaspokojenia potrzeb obywateli. Program realizują: ministrowie i kierownicy urzędów centralnych odpowiedzialni za systemy infrastruktury krytycznej, określone w ustawie; ministrowie i kierownicy urzędów centralnych właściwi w sprawach bezpieczeństwa; wojewodowie, marszałkowie województw, starostowie, wójtowie, burmistrzowie lub prezydenci miast; właściciele oraz posiadacze samoistni i zależni obiektów, instalacji i urządzeń infrastruktury krytycznej.

Ustawa włącza w system zarządzania kryzysowego Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w obszarze już posiadanych przez ABW uprawnień, wyłącznie w zakresie związanym z przeciwdziałaniem, zapobieganiem i usuwaniem skutków zdarzeń o charakterze terrorystycznym. Szczególne novum, które wprowadza znowelizowana ustawa o zarządzaniu kryzysowym, stanowi zapis umożliwiający szefowi służby specjalnej przekazywanie do podmiotów zagrożonych działaniami terrorystycznymi informacji pozyskanych także w drodze pracy operacyjnej (art. 12a ust. 3). Prawo to po raz pierwszy pojawia się w historii polskich służb specjalnych. Ponadto w ustawie zawarto prawo Szefa ABW do udzielania organom i podmiotom zagrożonym zaleceń, które oddziaływuje jednocześnie w drugą stronę tj. rodzi odpowiedzialność Szefa ABW w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej (w przypadku udzielenia niewłaściwych zaleceń lub braku zaleceń w przypadku posiadania takiej wiedzy).